JMB 024
Go Johnny, go!
De Canadese zanger Johnny Max heeft al zes jaar een radioprogramma dat enigszins misleidend The Sunday Morning Soul heet. De blues heeft namelijk zijn voorliefde, al is hij daarin net als op voorganger A Lesson I’ve Learned niet bekrompen.
Hij zingt op zijn vijfde plaat twaalf songs, meestal geschreven met drummer Vince Maccarone, bassist Wayne Deadder en gitarist John Findlay. Daarin putten zij en toetsenist Jesse O’Brien enthousiast en geïnspireerd uit blues, soul, jazz en funk.
Deze vier nieuwe, maar ervaren bandleden spelen veelzijdig en moeiteloos. In tien van de twaalf songs worden ze gesteund door Johnny Johnson – altsax, Gord Myers – trombone, Steve Crowe en Kevin Turcotte – trompet en achtergrondzangeres Quisha Wint. Samen met Maccarone en Deadder speelt O’Brien sterke ritmes, maar hij speelt ook rootsy solo’s, terwijl gitarist Findlay hier minstens zo fel en allround is als op zijn eigen cd Fairplay.
Swingende voorbeelden zijn New Orleans-opener Daddy’s Little Girl, de soulblues van Heading Back To You en het op Little Feat’s Spanish Moon geïnspireerde Waiting On You.
Song Of New York, It’s A Long Road en You Tell Me zijn echter meer dan lekkere, afgeronde grooves. Deze muzikale hoogtepunten stemmen ook tot nadenken: een melancholiek liefdeslied voor het New York van na 11 september 2001, een mooie metafoor voor het leven en een serie prangende vragen aan een televisiedominee na de zoveelste ramp. Zo maakt de Johnny Max Band muziek voor hart en hoofd.
***1/2