Keith Richards’ Life was natuurlijk vooral een goed voorbeeld van de schade die langdurig drank- en drugsgebruik aanricht: zijn herinneringen zijn fragmentarisch, verward en extreem egocentrisch. Ze bewijzen vooral hoe een rockster zijn kijk op de realiteit kwijtraakt en verdwaalt in een parallel universum.
Het was regelmatig veel en veel te lang, terwijl er ook periodes van jaren ontbraken. Verder kwamen ongeveer alleen Jagger en Brian Jones erin voor, moest Charlie Watts het doen met een incidenteel compliment en werd Bill Wyman slechts een doodenkele keer genoemd.
Dat laatste is overigens kenmerkend voor de krampachtige manier waarop de Stones als geheel (of als bedrijf…..) zijn omgegaan met Wyman’s vertrek uit de band en met zijn vervanger: die wordt in clips en concertfilms steevast buiten beeld gehouden.
De aanvankelijke opwinding was volgens ons dan ook in de eerste plaats gebaseerd op het feit dat Richards zijn memoires publiceerde en niet op wat hij publiceerde. De recensenten waren zonder uizindering positief, maar dat zal ook wel veroorzaakt zijn door de noodzaak vlug met een oordeel te komen. Een paar weken later zouden er immers al tientallen recensies verschenen zijn…… Zo bevestigde Richards zijn status nog maar eens.
Lang niet iedereen is het met blijkbaar ons oordeel eens, want inmiddels zou Life de platinastatus hebben als het een cd was: er zijn inmiddels meer dan een miljoen exemplaren van verkocht.
Dat maakt het dan weer tot een van de best verkopende boeken ooit en dan moet het wel en goed boek zijn……..
www.rollingstone.com/music/news/keith-richards-memoir-sells-a-million-copies-20110825
Eerdere berichten over Life vind je elders op deze website.