Verlangen naar betere tijden.
Theo Sieben speelt al lang bij onder meer Het Nationale Toneel, Orkater en Paulusma, maar maakte nooit eerder een cd onder eigen naam. Hij werkte echter tien jaar lang aan eigen songs, waarvan er nu twaalf op zijn eerste solo-cd staan.
Sieben speelt in die nummers veel van de instrumenten zelf, maar wordt niet door de minsten geassisteerd: onder anderen Vincent van Warmerdam, Jelle Paulusma, Robin Berlijn en de in veel nummers opduikende Judith Kolen op fiddle.
Zij voegden sfeer toe, maar Sieben slaat de maat. Appalachian folk en alt country dienen als uitgangspunt. Ook een mistige trombone of klarinet, een met veel reverb bespeelde gitaar en een verstild treurend traporgel bepalen echter zijn al even beklemmende als intieme songs. In opener A Roadsong is bijvoorbeeld te horen hoe Siebens vingers op zijn gitaarhals van akkoord naar akkoord gaan voor het nummer zich openvouwt met orgel, elektrische gitaar en lichte drums.
Hij zit daarbij zichzelf en de luisteraar dicht op de huid, want dit debuut ademt melancholie tot en met de foto’s in het boekje. Dat geldt ook voor de drie wat snellere songs. Daarvoor zorgt in de eerste plaats Siebens sterke zang, variërend van fluisterzacht tot gepijnigd hoog. Door zijn persoonlijkheid is zijn stem steeds het natuurlijke middelpunt waar zijn nummers omheen draaien.
Sieben geeft zich in zijn impressionistische, vaak verhalende teksten op het eerste gehoor niet makkelijk bloot, maar laat zich daarin desondanks kennen als een volbloed romanticus en een uitermate sterke singer-songwriter.
****