Tijdreis.
Zanger J. P Mesker speelt slaggitaar en tenorbanjo op de debuut-cd van zijn band, bestaande uit Martin de Ruiter – drums/percussie/achtergrondzang, Donné la Fontaine –bas/tuba (beiden T99), Hector Wijnbergen – piano enThijs Elzinga – gitaar.
Hij voert ze zelfverzekerd en schor zingend door twaalf songs die variëren van rhythm ‘n’ blues, via New Orleans-swing tot oude jazz en rockabilly. Opvallend is het authentieke geluid van de grotendeels live ingespeelde nummers, dat toch geen steriele reproductie is van de historische sound: daarvoor duiken af en toe te moderne gitaarsounds op, zoals Elzinga’s twanggitaar.
Meskers nummers zijn aanstekelijk en worden enthousiast en meer dan adequaat gespeeld door zijn band. Die kan goed uit de voeten met de verschillende tempo’s, inclusief de ritmisch strakke ballads.
Op vijf van de twaalf songs speelt een wisselende blazerssectie van maximaal vijf man. Door de arrangementen van trombonist/sousafonist Arno Bakker splijten die nummers verrassend open. Tussen Bakker, Janfie van Strien – tenorsax/klarinet, Wouter Hakhoff – trompet en Bert van Bommel – trompet valt acteur/trompettist Hans Dagelet op, die zijn partijtje meeblaast.
Het is niet verrassend dat Masion du Malheur recent in het voorprogramma stond van C. W. Stoneking & the Primitive Horn Orchestra. Muzikaal zijn de twee directe geestverwanten, maar Mesker laat zich in zijn teksten kennen als een romanticus in de stijl van de jonge Tom Waits. Zijn stem roept ook associaties op met die van Waits ten tijde van The Heart Of The Saturday Night. De toekomst zal leren, of Mesker ook zo’n volhouder is.
***