AAA countryblues.
Het ware, maar onwaarschijnlijke verhaal dat Big Daddy Wilson de blues pas ontdekte als volwassene in Duitsland en niet als kind in Noord Carolina maakte al indruk, maar zijn debuut Love Is The Key deed dat nog meer. Na een aantal cd’s in eigen beheer werd hij opgepikt door Ruf Records, dat een veelzijdige en emotionele zanger in huis haalde. Wilson bleek de blues bewogen te kunnen laten swingen, net als jazz en gospel.
Op zijn tweede wordt hij begeleid door zowel Jochen Bens als Michael van Merwyck op akoestische gitaren, banjo, mandoline, Resonators, Weissenborns en achtergrondzang plus extra muzikanten Andreas Műller – bas en Martin Esser – drums.
Wilson nam twaalf eigen songs op plus Brother Blood van the Neville Brothers. In een productie van Bens, Van Merwyck en hemzelf zingt hij zacht en soulvol, maar ook vooral emotioneel. Hij fraseert vrij en rekt de woorden naar believen, ze buigend op de cadans van de prachtige, rootsy gitaren van de eerste twee.
Wilson blijkt nog meer dan op zijn goede debuut in staat zijn woorden met zijn toon en expressie te benadrukken. In de intieme, glasheldere productie heeft iedere stembuiging betekenis, terwijl de muziek hem voortstuwt. Dat Bens en Van Merwyck ook nog swingende, door gospel beïnvloede koortjes kunnen zingen zorgt voor nog een laagje in deze perfecte verzameling songs van een raszanger.
****
Gepubliceerd in popmagazine Heaven 74, september-oktober 2011, no. 5
Een recensie van Love Is The Key vind je in de categorie Recensies roots.