Het is te hopen dat het moment of fame voor de Amerikaanse Weepies niet alweer voorbij is, want van Gotta Have You was heel even een fragment te horen in de Nederlandse filmkomedie Alles Is Liefde. Als je het niet al kende, kon je het ook niet herkennen, zo kort was het maar.

Het kwam van Say I Am You uit 2006, hun eerste volledige cd samen, die bovendien op een label verscheen: Nettwerk Records. Daarvoor hadden Deb Talan en Steve Tannen in 2004 in eigen beheer al wel de acht songs tellende ep Happiness uitgebracht, al verdienden beiden eerder al hun sporen als soloartiesten.

Dat zij in 2004 een duo vormden, kwam door hun wederzijdse bewondering voor elkaars songs. Talan had immers al drie in eigen beheer gemaakte solo-cd’s uitgebracht en Tannen twee.

Talan’s solodebuut Something Burning uit 1999 is ondanks de bescheiden instrumentatie een elk gebied overtuigende cd: zowel muzikaal als emotioneel snijden de ingehouden songs grote emoties aan.

Talan was op dat moment dan ook al geen beginner meer, want ze speelde daarvoor vijf jaar in een trio, Hummingfish, dat twee cd’s maakte. Die ervaring hoor je af aan de twaalf songs met hun prachtig vloeiende melodieën, die onwillekeurig doen denken aan het werk van Shawn Colvin.

Ook Talan’s tweede, Sincerely, een live-cd waarop ze zichzelf begeleidt op akoestische gitaar, en A Bird Flies Out staan vol prachtige songs, waarin ze laconiek maar overtuigend zingt over liefde, eenzaamheid en verdriet. Die laatste is misschien wel de mooiste, maar alleen als ik kiezen móet, want opvallend aan Sincerely is, dat het ontbreken van andere muzikanten (eigenlijk vermoedelijk een gebrek aan erkenning en dus: een gebrek aan geld) de nummers niet minder interessant maakt. Bovendien is het publiek zo gemixt, dat het alleen na de songs steeds even te horen.

Tannen’s geluid was op zijn ook in eigen beheer uitgebrachte Big Senorita (2000) en Stopped At A Green Light (2003) vergelijkbaar, al mist zijn stem het mysterie dat Talan achteloos om zich heen strooit.

Ook op hun derde gezamenlijke cd  Hideaway (2008) overheerst Talan, die de meeste songs zingt. Dan vult Tannen aan met een perfect harmoniërende tweede stem, waarbij hij dicht tegen haar aankruipt. Als hij lead zingt, weet Talan in haar tweede stem nog de spijt te laten ruisen die ook van haar leadzang druipt. Beiden zijn er daarbij meesters in hun gevoelens met schijnbare nonchalance te bezingen,  waardoor de emotie des te sterker blijkt.

Hun songs zijn niet van spectaculaire muziek voorzien of van splijtende gitaarsolo’s, maar kennen kleine harmonische verschuivingen of ijle tegenmelodietjes. Dat sluit goed aan bij de onderwerpen waaraan ze hun thema’s ophangen: een terloopse anekdote over een op het eerste gezicht klein verdriet of de beschrijving van zomaar een dag uit zomaar een leven. Omdat het vaak impressies zijn waaruit je als luisteraar zelf een conclusie moet trekken, duren ze bovendien vaak niet meer dan een minuut of drie.

Talan en Tannen vernoemden zich naar dat soort films dat alleen maar gemaakt wordt om de doelgroep aan het huilen te krijgen. Het is een naam met een knipoog, maar The Weepies nemen de door hun bezongen emoties serieus. Als je echter niet goed luistert, hoor je niet hoe ze vrijwel zeker ook over jouw leven zingen en is de cd alweer afgelopen voor je het weet.

Deb Talan en Steve Tannen zullen onder die naam overigens vast nog wel meer cd’s uitbrengen, want ze trouwden in 2007 en hebben inmiddels samen een zoontje, Theo, dat ze al meenamen op tournee.

Recensies van Say I Am You en Hideway vind je elders op deze site.

www.theweepies.com