Toegegeven: Ik vond Sade’s muziek ooit goed en als ik nog wel eens een doodenkele keer een nummertje op de radio hoor, eigenlijk nog steeds.
Dan heb ik het natuurlijk over haar eerste paar platen, want ik kocht Diamond Life, Promise en Stronger Than Pride, maar haakte daarna af.
Er zat een soort spanning tussen de buitengewoon ingehouden swing van de band en de lome zang van Sade, die bovendien aanmerkelijk werd vergroot door haar even onaanraakbare als onverschillige schoonheid.
Die lp’s heb ik later overigens dan weer nooit op cd gekocht, zelfs niet sinds ze voor minder dan tien euro in de bakken staan.
Toch was de muziek veel beter dan critici ons destijds wilden laten geloven: Sade was uit, hoorde bij de gevestigde orde en misschien was het wel een forse portie kift in een poging die mooie meid naar beneden te halen.
Ook heb ik nooit naar de cd’s geluisterd die zij daarna nog met grote tussenpozen maakte: in 2000, in 2002 en 2010.
Helemaal onverwacht werd me een hart onder de riem gestoken en misschien Sade zelf ook wel, door the Guardian’s Sophie Heawood. Zij betoogt dat Sade in de VS nog altijd groter is dan Adèle.
Dat is een prikkelende stelling, op zijn minst:www.guardian.co.uk/music/2012/mar/13/why-sade-bigger-adele-us?intcmp=ILCMUSIMG9382