Nog eentje dan!
Met deze veertien songs neemt Lyle Lovett afscheid van label Curb, waar hij 27 jaar onder contract heeft gestaan. De dwarse Texaan doet dat op zijn eigen wijze: hij mixt drie traditionals met negen covers van groten als Chuck Berry, Michael Franks en mythische, maar onbekendere collega-songwriters als Eric Taylor, Jesse Winchester en Townes Van Zandt.
De plaat begint bovendien met twee straighte countrysongs, waarvan de eerste instrumentaal. Garfield’s Blackberry Blossom en Release Me zouden perfect passen op de country-cd’s The Road to Ensenada of My Baby don’t Tolerate, maar vanaf Franks’ White Boy lost in the Blues mixt Lovett als vanouds singer-songwriter, jazz, rhythm ‘n’ blues, Western swing en gospel.
Het is de cocktail die Lovett tot in de finesses beheerst en hoe verschillend die genres ook zijn, hij houdt ze bijeen met zijn melancholieke stem. Lovett voelt zich er met drummer Russ Kunkel, bassisten Leland Sklar en Victor Krauss, gitaristen Dean Parks en Mitch Watkins, mandolinespeler Sam Bush, steelgitarist Paul Franklin, pianist Matt Rollins en engineer/producer Nathaniel Kunkel hoorbaar in thuis en levert dan ook een reeks prachtig gespeelde, gezongen en geproduceerde nummers af.
Hoewel zijn twee eigen songs al op zijn kerst-ep Songs for the season stonden, is dat alleen voor hardcore-fans een bezwaar. Voor alle anderen blijven er minstens elf prijssongs over.
De symboliek van titel en foto suggereren een door zijn label beperkte artiest die snakt naar artistieke vrijheid, maar die is paradoxaal genoeg op Lovett’s weer uiterst veelzijdige Release me opnieuw niet hoorbaar.
***1/2