Tom Petty and the Heartbreakers-toetsenist Benmont Tench heeft een nieuw soloalbum uitgebracht: ‘The Melancholy Season’.

Dat is ruim tien jaar na zijn vorige, ‘You Should Be So Lucky’.

In zijn dertien nieuwe songs zingt hij lager dan hij op die vorige deed. Dat is een bewuste beslissing die hij nam na het luisteren naar albums van Leonard Cohen end e late Bob Dylan en het zien van optredens van Nick Cave: een lagewre stem brengt de emoties van zijn songs beter over, zo zinft Tench.

Het is dus niet het gevolg van de mondkanker die hij recent overwon.

Ze werden geproduceerd door Jonathan Wilson en Tench nam ze zo veel mogelijk live op in de studio.

de tracklist:

Van singer-songwriter Kris Delmhorst’s nieuwe album ‘Ghosts in the Garden’ is een nieuwe single uitgebracht.

Het is de derde van die nieuwe en is  een ballad over de sporen van verdriet en verlies en weerspiegelt mooi de sfeer van het album:

Neil Young is erg tevreden over ‘Coastal’, de documentaire die zijn vrouw Darryl Hannah maakte over zijn solotournee.

Het lijkt een beetje op de tv-reclame die uitgroeide tot het ultieme cliché en dus tot een slang die in haar eigen staart beet, al ging het in dit geval om de slagzin van WC-eend: ‘Wij van WC-eend adviseren WC-eend.’

Young begint zijn bericht nog met twee feitelijke zinnen, maar de rest van de drie alinea’s staan vol superlatieven over de film, terwijl het geheel eigenlijk natuurlijk een liefdesverklaring aan Hannah is én aan zijn eigen songs.

Dat eerste is vertederend, want Hannah bleek in haar vorige films over Young nu niet direct een begenadigd filmmaker met een eigen visie en een persoonlijke ton, maar meer iemand die vroeger eindeloos de spreekwoordelijke achtmillimeterfilmpjes zou hebben volgeschoten en die op slaapverwekkende en veel te  lange familieavondjes had vertoond.

Het tweede is dan weer logisch, want natuurlijk vind een muzikant zijn eigen werk goed. Net als willekeurig welke kunstenaar dan ook had hij wel ander werk gemaakt als dat niet zo was.

Hannah is er volgens Young zelfs in geslaagd een gevoel te creëren dat hij nog nooit eerder heeft gevoeld in een van zijn films of albums:  

Twee Canadese organisaties die onderscheidingen hadden toegekend aan singer-songwriter en activist voor inheemse inwoners Buffy Sainte-Marie, hebben deze ingetrokken. Ook wordt haar haar lidmaatschap van de Canadian Muisc Hall of Fame ontnomen.

Het gaat om de Canadian Academy of Recording Arts and Sciences en de Polaris Music Prize.

Dat is het gevolg van het feit dat Sainte-Marie kort geleden heeft toegegeven dat ze niet de Canadese nationaliteit bezit. Dat is namelijk een voorwaarde om voor deze prijzen in aanmerking te komen.

Ze heeft de Amerikaanse nationaliteit, zo verklaarde ze, maar is kort na haar geboorte geadopteerd door een familie van het inheemse Cree-volk in de Canadese provincie Saskatchewan.

Haar verklaring is dan weer een gevolg van het feit dat er twijfel daarover rezen door een tv- documentaire van de Canadian Broadcasting Corporation.

Verleden week retourneerde Sainte-Marie de Order of Canada, die haar in januari al was afgenomen. Daarbij stelde ze dat ze nooit had beweerd Canadese te zijn.

Eerder stelde ze

Keith Richards kreeg op woensdag 5 maart de eerste Connecticut’s Governor’s Award of Excellence uitgereikt vanwege het feit dat hij het culturele en sociale leven van de gemeenschap verrijken: hij steunt SPHERE, een lokale organisatie die gehandicapten huisvest, opleidt, vermaak biedt en kansen op werk creëert en doneerde geld aan The Prospector Theater, een bioscoop die gehandicapten in dienst neemt.

Zo voldoet hij blijkbaar aan de kernwaarden belichamen waarvoor Connecticut staat: creativiteit, vindingrijkheid, passie, dynamiek en vrijgevigheid.

Die werd aan hem uitgereikt door de vrouw van de gouverneur, terwijl de gouverneur de honkvaste Rolling Stone wel zelf toesprak.

De toch door alle wateren van de zee gewassen Richards was er dankbaar voor, zo valt op te maken uit zijn dankwoord: ‘I’d like to say thank you to you all, and thank you to the state of Connecticut.

You kind of get lost for words with something like this around your neck. I’ve been here for 40 years, and it’s been a great place for me. I brought the kids up here. When the kids were young, I said, I have to get the kids out of New York City before they don’t get any fresh air at all. So, we moved up here, and ever since, we’ve had a great life. … I’m incredibly happy about everything, especially things like this, because you don’t get them every day.’

Het lijkt er trouwens op dat Richards geen trouw bibliotheekbezoeker is, want de uitreiking vond plaats de Westport Library.

Daarover zei hij: ‘This is a great building, a wonderful library, which even I didn’t know the full extent of.’

Wel leek hij stelling te nemen tegen de recente acties van Republikeinsgezinden Amerikaanse bibliotheken op te schonen door het verbannen van boeken als ‘Anne Frank’s ‘Het achterhuis’, Ernst Hemingway’s ‘Voor wie de bel luidt’ en en Kaled Hosseini’s ‘De vliegeraar’: