‘Run, Rose, Run’, de eerste roman die Dolly Parton schreef staat op uitkomen.

Dat Parton dat deed samen met bestsellerauteur James Patterson, doet er weinig aan af, want het is het sterk op haar eigen leven geënte verhaal van AnnieLee Keyes, een jonge singer-songwriter die op de vlucht is en er alles aan wil doen om dat het hoofd te bieden.

In Nashville maakte ze kennis met een oude countryzangeres, Ruthanna. Zij is met pensioen maar dient AnnieLee van advies.

Het boek zou een inkijkje geven in de donkere aspecten van de muziekindustrie, want Parton kent die tenslotte als de beste: onbetrouwbare managers, oplichters en mensen die ervandoor willen gaan met je songs bijvoorbeeld

Beiden dragen boeken een warm hart toe en besteden veel geld aan boeken voor kinderen, schoolbibliotheken, terwijl Patterson ook nog geld doneert aan onafhankelijke boekhandels.

Eerder was al bekend, dat Parton ook een album maakt met twaalf songs die rond dat thema zijn gegroepeerd, maar nu komt daar nog het idee bij dat verhaal te verfilmen.

Een van die songs is getitels ‘Big Dreams and Faded Jeans’, en dat is dan weer zo’n onvervalste countrytitel

Parton ziet voor zichzelf inderdaad de rol van Ruthanna weggelegd:

Van singer-songwriter VanWyck is een vierde album aangekondigd: ‘The Epic Tale of the Stranded Man’ komt op 8 april aanstaande uit.

Het is een thematisch album dat gaat over een man die een donker verleden heeft en aanspoelt op een eiland, terwijl hij niet meer weet wie hij is. Ook is er een vrouw die hem wil redden, een klassiek thema met andere woorden, al ligt het gevaar van een al te symbolisch, topzwaar album op de loer.

Single ‘Maybe, Maybe Not’ is een prettig voortrollend uptemponummer waarin drums en knisperende gitaren het tempo aangeven, terwijl VanWycks hoofdpersoon zich in het refrein emotioneel afvraagt wat er zou gebeuren als ze niet meer omkijkt, maar doorloopt. In het couplet zingtzegt zij met haar onderkoelde parlando.

Het ook al te beluisteren ‘I Was Inncocent’ is zowel muzikaal als tekstueel dreigender, want de tekst lijkt een pleidooi voor de onschuld van de hoofdpersoon, maar is in feite een bekentenis, terwijl het lome ritme, het zoemende orgel en de terloopse gitaar langzaam naar een crescendo toewerken. Bovendien slaat VanWycks stem tijdens de zich langzaam ontvouwende zelfbeschuldiging af en toe emotioneel maar beheerst over.

Prettige bijkomstigheid is dat in beide songs geen strijkers te horen zijn, waardoor VanWycks stem niet wordt ondergedompeld of afgevlakt.   

Hoewel alleen deze twee songs pas uit zijn, heeft americana-uk.com al een recensie van het hele album op de site.

Die maakt nieuwsgierig naar het geheel, zowel door de beschrijving van de verschillende songs en de positieve toon als het eindoordeel:10/10.

Dat is een oordeel dat je als recensent met grote reserve geeft, want dan moet je toch echt hebben kunnen aantonen dat dat hele album in alle opzichten perfect is:

Eigenlijk hoeft het niet te verbazen, maar Adele is alweer uit de strijd gekomen als de best verkopende popact.

De IFPI (International Federtion for the Phonographic Industry) heeft bekend gemaakt, dat zij op maar liefst drie fronten de lijsten aanvoert, al is dat misschien iets voor cijferfetisjisten: ze staat met haar album ‘30’ nummer een in de Global Album All Format Chart, de Global Album Sales Chart en de Global Vinyl Album Chart.

Daarbij gaat het uiteraard om de verkoopcijfers van het afgelopen jaar, waarin zij in totaal vijf miljoen exemplaren van ‘30’ verkocht. Daarmee was ze niet alleen de best verkopende popact, ze deed dat bovendien in minder dan twee maanden tijd.

Of die lijn zich dit jaar doorzet, moeten we afwachten, maar haar albums ‘21’ en ‘25’ waren ieder goed voor meer dan twintig miljoen exemplaren… Eerdere berichten over Adele vind je in de categorie Nieuws.

In Kippenvel 709 draaien we songs van onder anderen James Brown en Bonnie Raitt, Joni Mitchell en John Lee Hooker en nieuw of recent werk van Wouter Planteijdt en Rick Treffers, Janis Ian en Dennis Kolen, Butterfly and the Whale en Dufhuess. In het Een-tweetje draaien we tweemaal ‘She Came in through the Bathroom Window’ en in De rode draad staat de vrijheid nog eens centraal, want die blijkt weer geen vanzelfsprekendheid. Zij zit vanavond heel toepasselijk ingeklemd tussen leugens, zij het die van JJ Cale en Dr John.

Dat is dus vanavond van acht tot tien weer twee uur muziek voor wie wil luisteren.

Tot vanavond, tot Kippenvel!

In een interview met Billboard ter gelegenheid van haar voor 22 april aangekondigde album ‘Just Like That’ interviewde Billboard’s Rebecca Milzoff Bonnie Raitt.

Daarin schetst Milzoff een beeld van Raitt via de ogen van Brandi Carlile en Lucinda Williams  en door een interview met Raitt en besteedt ze aandacht aan Raitt’s activisme door de decennia heen: haar inzet voor progressieve politici, alternatieve energiebronnen en de bescherming van het milieu.

Uiteraard wordt haar nieuwe album genoemd: daarop staat vier songs die ze zelf schreef.

Ze zegt daarvan dat die nummer steeds persoonlijke geworden, al lijkt ‘Just Like That’ een voor Raitt tamelijk traditionele indeling te kennen: in haar eigen woorden wordt het een combinatie van ‘a few ‘killer ballads’, ‘a little bit of blues’, something unusual for the guitar and some ‘pile-driving rockers’ toward the end’, terwijl er vermoedelijk ook weer een reggaenummer op staan, want Raitt nam ook een nummer van Toots Hibbert op.

Dat deed ze al eens eerder, namelijk op een van haar slechtste albums: op ‘Nine Lives’ uit 1986 zette ze ‘True Love is Hard to Find’, dat ook in haar versie een onvervalst en dus voor haar wezensvreemd reggaenummer bleef.

Ook kijken de twee terug, waarbij de invloed van haar vaders werkhouding opvalt.

Dat Raitt binnen afzienbare tijd stopt met toeren en opnemen, is daardoor niet logisch: haar vader toerde tot hij 86 was…

Wat precies de reden is voor Musicradar.com om een interview uit 2014 met Beatles-technicus Geoff Emerick opnieuw prominent op de websie te plaatsten, blijft onduidelijk.

Wel duidelijk is, dat het voor Beatles-fans nog altijd de moeite van het lezen waard is, want doordat het laatste door de Beatles opgenomen album inmiddels klassiek is, is dit interview daarover dat inmiddels ook.

De verschillende titels die de Beatles voor ‘Abbey Road’ overwogen, de reden waarom Emerick zeker wist dat het  niet het laatste album van de Beatles zou zijn, de spreekwoordelijke gierigheid van label EMI, het niveau van George Harrison’s composities en Ringo Starr’s theedoeken komen ter sprake, maar Emerick vertelt ook leuke anekdotes over ieder nummer van het album: